 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
Wdzięczne Bogu za nowe powołania do naszego Zgromadzenia, chcemy podzielić się z wami radosną nowiną z Prowincji Niemieckiej, uroczystością obłóczyn rozpoczęła swój nowicjat Joanna, która otrzymała imię zakonne s.M. Aurelia. Pamiętajmy o nowej siostrze nowicjuszce w naszych modlitwach.
Kochać młodych… Spotkanie Referentek Powołaniowych w Puszczykowie. Trzeba „kochać młodych” i „prowadzić ich do Jezusa”. „Jeśli będą powołani, to On wskaże im drogę”… „Musi bić w nas Źródło Życia”, wtedy „będziemy mogły towarzyszyć młodym w drodze, rozmawiać jak Jezus z Samarytanką”. Wtedy będziemy mogły mieć nadzieję na to, że te, które są powołane usłyszą delikatny głos wzywający
do oddania życia Bogu… Zjazd referentek powołaniowych naszego Zgromadzenia odbył się w dn. 26-28 kwietnia br. Tym razem swoje progi udostępniły nam Siostry Prowincji Poznańskiej – przybyłyśmy do Puszczykowa. Spotkanie rozpoczęłyśmy w piątek wieczorem. Przyjechały siostry z wszystkich prowincji polskich a także z Niemiec i Norwegii. W sumie było nas 16. Już samo spotkanie w tym gronie wyzwalało w każdej z nas radość i entuzjazm!
W sobotę do puszczykowskiego domu przyjechała S. Prowincjalna M. Kamila oraz S. Wikaria M. Józefa. Podczas wspólnego śniadania rozmawiałyśmy o posłudze powołaniowej w poszczególnych Prowincjach oraz o potrzebie takich spotkań jak to, które możliwe było dzięki życzliwości Poznańskiej Prowincji.
O tym, jak towarzyszyć młodym w drodze do Jezusa mówił nam w sobotę Ks. Przemysław Tyblewski – Przewodniczący Rady Duszpasterstwa Powołań Archidiecezji Poznańskiej. Jego wykład był dla nas cennym świadectwem życia człowieka przede wszystkim rozkochanego w Chrystusie, ale także oddanego młodzieży. Przekonywał nas o tym, że dziś młodemu człowiekowi brakuje osób, które zamiast oceniać, zrozumieją go… Przekonywał, a może bardziej potwierdzał, to czego doświadczamy gdy w różnych okolicznościach życia próbujemy towarzyszyć młodym… Oni tak często są zagubieni w świecie pełnym imitacji miłości… Dlatego trzeba nam spotykać się z konkretnymi osobami. Wiemy przecież, że coraz trudniej zachęcić nastolatki do rekolekcji, dni skupienia, że do naszych wspólnot coraz mniej osób przychodzi, szukając swojego powołania. Teraz to nam trzeba ich szukać. Dlatego doświadczeniem Prawdziwej Miłości musimy się dzielić! Wychodzić im naprzeciw, dawać szansę spotkania… Wychodzić „na zewnątrz”. Towarzysząc młodym w odkrywaniu sensu życia, który człowiek może znaleźć tylko w relacji do drugiej osoby, możemy liczyć na to, że te dziewczyny, które będą powołane, odkryją w sobie ten niezasłużony dar…
Wieczorem swoim doświadczeniem służby w Kościele dzielił się z nami Ks. Adam Przewoźny – Wikary Parafii w Mosinie. Mógł się poszczycić ogromnymi sukcesami duszpasterskimi. Zachęcał do wielkich akcji i przedsięwzięć. Pokazywał nam, że możliwym jest to, aby dzieci i młodzież garnęły się do kościoła… Po spotkaniu z nim jednak zgodnie przyznałyśmy, że w naszej służbie trudno jest realizować to, co dostępne jest duszpasterzowi w parafii. Każde z takich spotkań to również wymiana doświadczeń służby w referatach poszczególnych Prowincji. Dzieliłyśmy się radościami i trudnościami na drodze towarzyszenia młodym. Wymieniałyśmy opracowaniami, konspektami, prezentacjami – wszystkim co ubogaca naszą posługę i czyni ją bardziej dostępną dla młodych.
Na naszym zjeździe oczywiście nie mogło zabraknąć modlitwy – to ona przecież jest źródłem naszej posługi. Podczas modlitw brewiarzowych i Eucharystii polecałyśmy Dobremu Bogu siebie i dzieło budzenia powołań. Szczególne nabożeństwo przeżyłyśmy, gdy w znaku relikwii towarzyszył nam Wielki Duszpasterz Powołanych – Błogosławiony Jan Paweł II. W nowicjackiej kaplicy, gdzie od kilku dni znajdują się relikwie polskiego Papieża modliłyśmy się tuż przed rozjazdem do poszczególnych Prowincji.
Dziękujemy za ten czas, który nie tylko pomógł poszerzyć wiedzę dotyczącą duszpasterstwa powołaniowego, ale również napełnił każdą z nas radością spotkania i dzielenia się. Dziękujemy S. Przełożonej M. Maksymilianie oraz wszystkim Kochanym Siostrom Puszczykowskiego Domu Rekolekcyjnego! Bóg zapłać za ciepłe przyjęcie, życzliwość, i uśmiech…
Potrzebujemy takich spotkań jak to, które było bardzo ciekawe i głębokie w treści, ale też radosne i napełniające nadzieją… W niedzielę każda z nas wróciła „na swoje podwórko”, by z nowym zapałem oddać się służbie budzenia nowych powołań… Prosimy o modlitwę wszystkich czytających te słowa, niech nie zabraknie nam gorliwości w modlitwie i poświęcenia w działaniu.
S.M. Zofia Przybył
 |  |
 |  |
 |
Stavanger!
Stavanger |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety zostało założone na podstawie odczytania woli Bożej przez Założycielkę Klarę Wolff obdarzoną łaską powołania by służyć Bogu w osobie chorych i potrzebujących. Stosownie do słów Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” /Mt 25, 40/, pragnęła ona pielęgnować w chorych „cierpiące członki Chrystusa”. Ten dar charyzmatyczny daje początek naszemu Zgromadzeniu, które Klara Wolff, wraz z trzema Współzałożycielkami: Marią i Matyldą Merkert oraz Franciszką Werner powołała do życia w 1842 roku, w Nysie na Śląsku.
Wzór i zachętę do ofiarnej posługi wśród chorych i ubogich stanowiło dla nich życie i działanie św. Elżbiety Węgierskiej.
Obrały one św. Elżbietę, tercjarkę św. Franciszka, odznaczającą się ogromną miłością Boga i miłością wszelkiego rodzaju potrzebujących, jako swoją patronkę i od jej imienia założona przez nie wspólnota przyjęła swą nazwę.
St. Elisabethsøstrenes Kongregasjon har sitt utspring i erkjennelsen av Guds vilje, å tjene ham i de syke og nødlidende, slik det ble grunnleggeren, Klara Wolff, ved kallsnåden til del. Etter Kristi ord: ”Alt hva dere har gjort mot selv den ringeste av mine brødre, det har dere gjort mot meg” /Matt 25, 40/, ville hun i de syke ”pleie de sårede lemmer på den guddommelige Frelsers legeme”. I denne karisma ligger utspringet til vår Kongregasjon som ble grunnlagt i året 1842 i Neisse (Nysa) i Schlesien av Klara Wolff og hennes tre medgrunnleggere, Maria og Mathilde Merkert og Franziska Werner.
Med pleien av syke forbandt våre grunnleggere en særlig kjærlighet til de fattige og den personlige fattigdom. I dette ble den hl. Elisabeth av Thüringens liv og virke deres inspirasjon og forbilde.
Denne franciskanertertiær som næret så stor kjærlighet til Gud og de nødlidende, valgte de til sin vernehelgen, og ordenssamfunnet de hadde stiftet, gav de navn etter henne.
 |  |
 |  |
 |  |
 |
